EK PORTO 2010

29 apr EK PORTO 2010

DE DAMES CAPTAIN
Door: Marloes Stam
Na maandenlang banen zwemmen, mentale training, hardlopen, teambuilding, spinnen, body-pumpen, maar vooral veel onderwaterhockeytrainingen onder leiding van onze coaches Norbert Paalman en Gary Rosewarne was het dan zover. Op 16 april stapten we met het herenteam, het damesteam en begeleiding op de bus in Prinsenbeek op weg naar het vliegveld in Brussel, om vanaf daar naar Porto te vertrekken naar het open EK (‘open’ omdat landen als Zuid-Afrika en Colombia ook aanwezig waren). In Brussel aangekomen overspoelden we als één oranje massa het vliegveld om daar tot de ontdekking te komen dat, wat we al verwacht hadden, alle vluchten gecancelled waren. Dit met dank aan de IJslandse aswolk. Nadat we door lokale journalisten overspoeld waren, die zich allemaal afvroegen ‘wat onderwaterhockey is’ en ‘of wij Hollanders soms niet wisten dat er ook geen vluchten vanaf Brussel vertrokken’, dropen we af naar een nabij hotel. Gelukkig is onze chef de mission Jacqueline Heijndijk niet voor één gat te vangen en vertrokken we de volgende dag toch naar Porto, waar we na een 23-uur durende busreis arriveerden.
Omdat alle teams door de aswolk met alternatief vervoer moesten komen had de organisatie besloten het toernooi een dag later te starten. Hierdoor hadden we die middag nog tijd om in het wedstrijdbad te trainen en wat aan de bodem en de diepte te wennen. ‘s Avonds nog een laatste check van de uitrusting: brillen, snorkels, sticks (goed in de verf), caps en badpakken. Deze laatste bleken tijdens het zwemmen de tegenstander en scheidsrechter iets te veel uitzicht te geven op onze, uiteraard wel-getrainde, achterwerken. Maar ach, als het de Colombiaanse staat dan kunnen wij het ook best hebben!
Tijd voor de eerste wedstrijden. We zijn met een nieuw en relatief jong team gekomen en voor een paar dames is dit het eerste grote toernooi. En het beloofde een zwaar toernooi te worden! Doordat er 7 damesteams aanwezig waren werd er een dubbele round robin gespeeld. Hierdoor moesten er 3 wedstrijden op een dag gespeeld worden (2 is gebruikelijk). Als je bedenkt dat de voorbereiding zo’n 1,5 à 2 uur voor de wedstrijd begint en er ook wel wat spanning en ‘opladen’ of focussen bij komt kijken dan vergt zo’n schema een hoop uithoudingsvermogen. Gelukkig bleken alle speelsters conditioneel fit genoeg om alle wedstrijden goed vol te houden.
De round robin speelden we redelijk. We hoorden van alle kanten dat we erg mooi onderwaterhockey speelden, maar helaas vertaalde dit zich niet altijd in doelpunten. We verloren dan ook van Engeland en Colombia en ook de eerste wedstrijd tegen onze sportieve aartsrivaal Frankrijk. Gelukkig eindigde het tweede treffen in een gelijkspel. Deze uitslagen waren erg frustrerend omdat we het gevoel hadden dat we van deze teams hadden kunnen winnen, maar helaas kwam het er niet uit. Na winst van onder andere Tsjechië en Spanje (waar we altijd kunnen rekenen op fanatieke geluiden uit de snorkel van de Spaanse coach, onze landgenote Maria Callado) was het resultaat na de round robin een 4e positie.
Bij de play-off’s troffen we het team op positie 5: Zuid-Afrika. De eerdere wedstrijden tegen Zuid-Afrika in de round robin waren ‘close’ geweest. De uitslagen: 4-3 winst en 4-4 gelijkspel. Nu ging het er echt om! Bij winst ben je namelijk verzekerd van een plaats in de top 4 en bij verlies wordt het bereiken van de top 4 onmogelijk. De spanning was dan ook in het team te voelen bij vertrek naar het zwembad. Het herenteam stond ons weer hard aan te moedigen in oranje outfits (en oranje onderbroeken), en de Spaanse coach Maria, die in het veld naast ons lag te coachen, miste zelfs een doelpunt van haar eigen team. Maar dit alles mocht niet baten. Een zinderende wedstrijd met doelpunten over en weer eindigde in een teleurstelling: 4-3 verlies.
De volgende ochtend moesten we onze laatste wedstrijd spelen voor plaats 5/6 tegen de Spaanse dames en we hadden één duidelijke afspraak: De laatste wedstrijd winnen we! Met een 5-2 winst behaalden we de 5e positie en sloten zo het toernooi toch positief af. Vervolgens sprongen we snel het water uit om bij het veld naast ons de mannen, die ook voor plaats 5/6 speelden, nog aan te moedigen en toe te zingen. Ook zij wonnen hun laatste wedstrijd tegen Engeland.
Het toernooi zat er alweer op. Champagne, foto’s en natuurlijk de coaches die na de bedankjes in het water belandden. Ook werd de balans opgemaakt: Meeste doelpunten: Annemieke Broodbakker , meeste strafminuten: Wendy van Antwerpen (het goede voorbeeld van de vice-captain), speelster van het toernooi: Sophie Elbertse , meest gegroeid: Kim Feenstra Kuiper, meest mentaal gegroeid: Anita van Gammeren.
De ruilhandel kon beginnen: rennen, trekken, duwen en onderhandelen om dat éne shirt of dat éne badpak te bemachtigen. De prijsuitreiking, dopingcontrole (gezellig 3 uur met de tegenstanders in een hokje),fines meeting en een zeer gezellig eindfeest volgden waarop we de volgende dag met een voldaan, maar ook vooral brak, gevoel weer richting Nederland konden vertrekken.
Al met al was het een geslaagd toernooi en wil ik ten eerste de chef de mission bedanken voor het vlekkeloze verloop! Ten tweede is een bedankje voor de coaches wel op zijn plaats. Zij hebben ons met veel inzet en enthousiasme (en geduld) door de trainingen en door het toernooi geleid.
Kijkend naar het team denk ik dat we zowel individueel en als team een goede stap gezet hebben dit toernooi en we zijn weer een ervaring rijker. Het spel werd steeds beter en we zijn als groep een stuk hechter geworden. Ons spel op het toernooi biedt zeker toekomstperspectief. Het is nu zaak om weer hard te gaan trainen zodat we het ‘mooie’ onderwaterhockey om kunnen zetten in effectief onderwaterhockey. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit gaat lukken en ik kijk er naar uit om hier met z’n allen aan te werken. Op naar het volgende avontuur!

Marloes
Damesteam 2010:
Forwards: Kirby van Strien, Milou Bicker, Kim Feenstra Kuiper, Annemieke Broodbakker
Center: Sophie Elbertse
Backs: Anita van Gammeren, Joliene van Grieken, Karlijn Musch, Wendy van Antwerpen (vice-captain), Marloes Stam (captain)
DE HEREN CAPTAIN
Door: Anthony van der Hoest
Ook de herenselectie onder begeleiding van Hans Starink (coach) en Jacqueline Heijndijk-Bouwman (manager) kwam niet geheel fris noch fruitig aan na de 23 uur durende busrit. Na een korte blik in de hotelkamers, het buffet in het restaurant, de nabijheid van het zwembad was de moeheid al weer snel verdwenen. Na een training later die dag in het zwembad met een lekkere snelle bodem kreeg iedereen toch wel erg veel zin om na de vele trainingsarbeid nu toch eens echt te beginnen.
De eerste wedstrijddag was een opwarmertje met Servie (19-0) en Portugal (15-0). Frankrijk en Zuid Afrika waren de dag daarna de sterke tegenstanders. Helaas werden beiden wedstrijden nipt verloren met 4-3 en 5-4.
Andere scores in de round robin waren:
NL – België: 14-0
NL – Colombia 3-6 
NL – Italië 4-1
NL – UK 4-3
Na een teleurstellende magere winst donderdag tegen Italië drong het besef binnen de groep door dat het vrijdag erop of eronder zou zijn. De laatste round robin wedstrijd was belangrijk omdat de tegenstander (Spanje) naar alle waarschijnlijkheid ook in de middag als tegenstander zou optreden. Winst zou dus een mentale opsteker zijn. Helaas werd deze wedstrijd met 7-2 verloren.
Om nog voor de finales te willen gaan moesten we de middagwedstrijd winnen van Spanje. Hoewel ieders inzet groot was won Spanje de wedstrijd met 4-3. Hoewel Spanje sterk gegroeid is was iedereen erg teleurgesteld na dit verlies… DIT HAD NIET MOGEN GEBEUREN.
Het maximale wat vervolgens nog te bereiken was, was de 5e plek. Hiervoor moest gewonnen worden van Portugal (9-0) en in de middag aangetreden worden tegen Engeland. Deze wedstrijd werd met het beste spel van het toernooi tot dan toe gewonnen met 4-1. Helaas hadden we dit spel niet eerder laten zien. Met toch een enigszins goed gevoel verlieten we hiermee het toernooi….. dachten we… Remko vond het echter zo gezellig bij de dopingcontrole dat we daar ook nog even op hebben moeten wachten.
Het feest was een hockeyfeest als vanouds; veel fris en vroeg naar bed..
Hierbij ook nog mede namens het team dank aan Hans en Jacq. Hans voor de tomeloze inzet, geduld en motivatie. Jacq voor de geweldige organisatie en het scheppen van de ideale randvoorwaarden voor een goed prestatie.
Ook al was het resultaat niet als gehoopt en verwacht, het relatief jonge team met eventuele aanvulling van opkomende talenten heeft zeker kansen en mogelijkheden in de nabije toekomst een aantal treedjes hoger te staan. ….Here we come…..

Anthony

Team 2010:
Argonauta
Simon van As (vice captain): speler van het toernooi (volgens de captain)
Pim de Jager
Peter Hendrickx
GOV
Joost Schaap
Remko Dijk
OSC Dordrecht
Paul van Geenen
Barramoenda
Wijnand Post
Wouter van Beek
Mark Hendrickx
Barend Verhagen: topscorer (volgens de scheidsrechters)
Bart Post 
Anthony van der Hoest (captain)

DE SCHEIDS (EEN VAN DE TWEE)
Door: Wim Fikkert
Het EK langs de zijlijn,
Vanaf januari was de NL heren selectie echt volop in voorbereiding voor het EK onderwaterhockey in Portugal. Met zijn 16en hebben we elk weekend samen getraind, gebloed en gezweet in het zwembad. Na een trainingsweekend in Manchester maakte Hans Starink de definitieve selectie bekend die Nederland zou gaan vertegenwoordigen. Helaas, ik zat er niet bij. Het alternatief was om als scheidsrechter mee te gaan. Weliswaar niet waar ik die maanden voor had getraind maar desondanks een uitdaging en een kans om zo’n groot toernooi eens van dichtbij mee te maken. Moeilijk besluit maar ik ben toch mee gegaan.
De heenreis was niet zonder problemen dankzij de aswolk uit IJsland. Na een enigszins vermoeiende busreis (ondanks dat ik Frankrijk in zijn geheel bijna gemist heb) kwamen we in het hotel aan. Na een lunch was het al melden op het zwembad voor de scheidsrechtersbriefing. Toernooi specifieke regels werden daar kort besproken. Daarna maar een beetje op tijd gaan slapen want het zou nog druk worden. Als scheids werden we verwacht om bij de 1e wedstrijd aanwezig te zijn en na de laatste wedstrijd pas naar het hotel te gaan. Tussendoor was er wel tijd voor iets rust maar verder was het vooral veel in de weer zijn. De wedstrijden fluiten was qua regelkennis niet echt een probleem, de wedstrijd daadkrachtig leiden was een heel ander verhaal. Het was elke keer als de Nederlandse equipe het zwembad binnen kwam even slikken, tenslotte had ik ook daar graag meegespeeld. Het was mij uiteraard niet toegestaan om de wedstrijden van Nederland te fluiten maar zo nu en dan had ik tijdens zo’n wedstrijd geen verplichtingen waardoor ik, vanaf de tribune, Nederland kon aanmoedigen.
Onderling bij de scheidsrechters was het gezellig met zo nu en dan een interessante discussie omtrent de interpretatie van de regels. Al met al dus een indrukwekkende ervaring die ik, ondanks dat het leerzaam, leuk en uitdagend was, de volgende keer toch liever als speler onderga.